Improve formatting and style in README.pl.md

Author: hckr

README.pl.md

@@ -8,42 +8,42 @@
 
 Implementację wykonałem w środowisku .NET Core, w języku C#.
 
-Wyrocznia została zaimplementowana w formie klasy [RemoteServerMock](RemoteServerMock.cs), zawierającej dwie kluczowe metody: Encrypt – szyfrującą przesłany ciąg znaków, IsPaddingCorrect – zwracającą informację, czy podczas deszyfrowania podanego szyfrogramu nastąpił błąd w związku z niepoprawnym dopełnieniem bloku. Szczegóły algorytmu szyfrowania, poza wykorzystywanym schematem dopełniania, nie są dostępne na zewnątrz klasy.
+Wyrocznia została zaimplementowana w formie klasy [`RemoteServerMock`](RemoteServerMock.cs), zawierającej dwie kluczowe metody: `Encrypt` – szyfrującą przesłany ciąg znaków, `IsPaddingCorrect` – zwracającą informację, czy podczas deszyfrowania podanego szyfrogramu nastąpił błąd w związku z niepoprawnym dopełnieniem bloku. Szczegóły algorytmu szyfrowania (klucz, wektor inicjujący), poza wykorzystywanym schematem dopełniania i trybem działania algorytmu (CBC), nie są dostępne na zewnątrz klasy.
 
-Algorytm deszyfrujący pojedynczy blok znajduje się w klasie [PaddingOracleDecryptor](PaddingOracleDecryptor.cs). Funkcja DecryptBlock przyjmuje jako argumenty blok do deszyfrowania oraz poprzedni, w formie tablic bajtów. Metoda polega na uzyskaniu kolejnych bajtów stanu pośredniego (I2 na rysunku poniżej) i wykorzystania ich do wyznaczenia kolejnych bajtów tekstu jawnego. Korzystając z wiedzy o (braku) poprawności dopełnienia po odszyfrowaniu, dostarczanej przez Wyrocznię, można za pomocą przesyłania do niej odpowiednio zmanipulowanego szyfrogramu, składającego się ze specjalnie przygotowanego bloku poprzedzającego i bloku, który pragnie się odszyfrować, uzyskać informację, dla jakiej wartości i-tego bajtu w zmanipulowanym bloku poprzedzającym wypełnienie jest poprawne. Zmanipulowany poprzedni blok C’1 początkowo może mieć dowolne wartości, poza ostatnią, którą należy iteracyjnie zmieniać. W momencie, gdy dla zmanipulowanego szyfrogramu Wyrocznia nie zwróci błędu dopełnienia, znana jest wartość i-tego (w tym wypadku pierwszego) bajtu z C’1, która w operacji xor z wartością i-tego bajtu stanu pośredniego I2 daje znaną wartość bajtu w tekście jawnym (np. w przypadku dopełnienia o długości 1, pierwszy bajt od końca w schemacie PKCS7 będzie miał wartość 1). Można więc uzyskać wartość stanu pośredniego na i-tej pozycji, a xorując ją z i-tym bajtem rzeczywistego poprzedniego bloku szyfrogramu, i-ty bajt tekstu jawnego P2. Korzystając z właściwości funkcji xor, należy następnie zamienić wartość i-tego bajtu zmanipulowanego bloku na taką, aby w otrzymywanym tekście jawnym na i-tej pozycji znalazła się wartość odpowiednia dla dopełnienia o jeden dłuższego (w PKCS7 dla wypełnienia o długości 2 jest to 2 – nowa wartość powinna więc równać się noweC’1[i] = C’1[i] xor 1 xor 2). Następnie opisaną pętlę powtarza się dla bajtu i-1, kolejnego „na lewo”, i kolejnych aż do początku bloku.
+Algorytm deszyfrujący pojedynczy blok znajduje się w klasie [`PaddingOracleDecryptor`](PaddingOracleDecryptor.cs). Funkcja `DecryptBlock` przyjmuje jako argumenty blok do deszyfrowania oraz poprzedni, w formie tablic bajtów. Metoda polega na uzyskaniu kolejnych bajtów stanu pośredniego (I2 na rysunku poniżej) i wykorzystania ich do wyznaczenia kolejnych bajtów tekstu jawnego. Korzystając z wiedzy o (braku) poprawności dopełnienia po odszyfrowaniu, dostarczanej przez Wyrocznię, można przesyłając do niej odpowiednio zmanipulowany szyfrogram, składający się ze specjalnie przygotowanego bloku poprzedzającego i bloku, który pragnie się odszyfrować, uzyskać informację, dla jakiej wartości i-tego bajtu w zmanipulowanym bloku poprzedzającym wypełnienie jest poprawne. Zmanipulowany poprzedni blok C’1 początkowo może mieć dowolne wartości, poza ostatnią, którą należy iteracyjnie zmieniać. W momencie, gdy dla zmanipulowanego szyfrogramu Wyrocznia nie zwróci błędu dopełnienia, znana jest wartość i-tego (w tym wypadku pierwszego) bajtu z C’1, która w operacji xor z wartością i-tego bajtu stanu pośredniego I2 daje znaną wartość bajtu w tekście jawnym (np. w przypadku dopełnienia o długości 1, pierwszy bajt od końca w schemacie PKCS7 będzie miał wartość 1). Można więc uzyskać wartość stanu pośredniego na i-tej pozycji, a xorując ją z i-tym bajtem rzeczywistego poprzedniego bloku szyfrogramu, i-ty bajt tekstu jawnego P2. Korzystając z właściwości funkcji xor, należy następnie zamienić wartość i-tego bajtu zmanipulowanego bloku na taką, aby w otrzymywanym tekście jawnym na i-tej pozycji znalazła się wartość odpowiednia dla dopełnienia o jeden dłuższego (w PKCS7 dla wypełnienia o długości 2 jest to 2 – nowa wartość powinna więc równać się noweC’1[i] = C’1[i] xor 1 xor 2). Następnie opisaną pętlę powtarza się dla bajtu i-1, kolejnego „na lewo”, i kolejnych aż do początku bloku.
 
 ![CBC diagram](images/cbc.png)
 
 (żródło: https://robertheaton.com/2013/07/29/padding-oracle-attack/)
 
-W programie przewidziano wsparcie dla dwóch algorytmów dopełnień – PKCS7 i ANSI X.923 (w celu zmiany stosowanej implementacji należy zmodyfikować pole paddingMode w pliku Program.cs). Funkcje pomocnicze zwracające ich wartości na zadanych pozycjach i usuwające dopełnienie z bloków znajdują się w klasie PaddingUtils.
+W programie przewidziano wsparcie dla dwóch algorytmów dopełnień – PKCS7 i ANSI X.923 (w celu zmiany stosowanej implementacji należy zmodyfikować pole `paddingMode` w pliku [Program.cs](Program.cs)). Funkcje pomocnicze zwracające ich wartości na zadanych pozycjach i usuwające dopełnienie z bloków znajdują się w klasie [`PaddingUtils`](PaddingUtils.cs).
 
 Główny plik programu to [Program.cs](Program.cs) – zawiera on obsługę interakcji z użytkownikiem.
 Program należy uruchomić poleceniem `dotnet run`, wcześniej należy jednak pobrać zależności poleceniem „dotnet restore”. O dostępnych (opcjonalnych) argumentach wywołania programu można dowiedzieć się, wpisując `dotnet run -- --help`.
 
 ## Odpowiedzi na pytania
 
-1. Jaki jest czas wykonania wykonania ataku dla szyfrogramu o wielkości 10 bloków?
+1. **Jaki jest czas wykonania wykonania ataku dla szyfrogramu o wielkości 10 bloków?**
 Kolejne trzy wyniki (s): 3,5829065; 3,4902909; 3,5674863. Średnia: 3,5468946 s. (2.5374309 bloków / s).
 (Pierwszy blok nie był deszyfrowany.)
 Procesor: Intel® Core™ i5-4210U CPU @ 1.70GHz.
 
-2. Kiedy możliwy jest odczyt również pierwszego bloku?
+2. **Kiedy możliwy jest odczyt również pierwszego bloku?**
 Odczyt pierwszego bloku jest możliwy, jeśli jest dostępny wektor inicjujący (IV).
 (W mojej implementacji założyłem, że nie jest.)
 
-3. Jaki błąd przy implementacji należy popełnić, aby atak był możliwy?
+3. **Jaki błąd przy implementacji należy popełnić, aby atak był możliwy?**
 Aby atak był możliwy, musi istnieć możliwość przesłania własnego zmodyfikowanego szyfrogramu, a usługa odpowiadać błędem, w wypadku niepoprawnego dopełnienia (ang. padding) ostatniego bloku.
 
-4. W jakich środowiskach zaimplementowano ten atak?
+4. **W jakich środowiskach zaimplementowano ten atak?**
 Tego ataku użyto wobec protokołów SSL i IPSec, frameworków webowych JavaServer Faces, Ruby on Rails i ASP.NET oraz innego oprogramowania ([Wikipedia](https://en.wikipedia.org/wiki/Padding_oracle_attack#Attacks_using_padding_oracles)).
 
-5. Czy atak działa tylko dla algorytmu AES?
+5. **Czy atak działa tylko dla algorytmu AES?**
 Nie, atak opiera się na wykorzystaniu właściwości trybu łączenia bloków CBC w szyfrze blokowym, polegającym na wzajemnej relacji między blokami, takiej że blok tekstu jawnego jest sumowany modulo 2 (xor) z szyfrogramem poprzedzającego go bloku (a pierwszy blok z wektorem inicjującym).
 
-6. Ile razy maksymalnie należy odpytać wyrocznię w celu odczytania jednego bloku?
+6. **Ile razy maksymalnie należy odpytać wyrocznię w celu odczytania jednego bloku?**
 W najbardziej pesymistycznym przypadku należy odpytać ją 256⋅16 = 4096 razy.
 (256 – liczba możliwych wartości jednego bajtu, 16 – liczba bajtów w bloku, zakładając rozmiar bloku 128 bitów)
 
-7. Czy w przypadku zastosowania innych schematów paddingu atak będzie działał?
+7. **Czy w przypadku zastosowania innych schematów paddingu atak będzie działał?**
 Tak, o ile schemat dopełniania zawiera w sobie informację o jego długości i formacie (jakie wartości powinny przyjmować poszczególne bajty wypełnienia). Oprócz PKCS7, zadziała on również w przypadku ANSI X.923. Nie zadziała natomiast w przypadku dopełniania zerami (bez informacji o długości) albo schematu ISO 10126-2.